Το 1855 ένας Γάλλος ιδιοκτήτης χρωματοποιείου,ο Jean Baptiste Jolly παρατήρησε ότι το τραπεζομάντηλο καθάρισε εντελώς απο ενα κερί που είχε λιώσει πανω του, όταν η υπηρέτρια άδειασε πάνω στο λιωμένο κερί κατά λάθος την κηροζίνη μιας λάμπας.Είναι προφανές ότι ο όρος "ξηρός καθαρισμός" δεν είναι ωστόσο και τόσο ορθός.Ο όροςπου κοινώς χρησιμοποιείται στη συγχρονη εποχή ειναι ο "Στεγνό Καθάρισμα".
Σε αντίθεση με τον καθαρισμό με νερό ή υγρό καθαρισμό (wet cleaning) των ρούχων, κατά τον ξηρό στεγνό καθαρισμό (dry cleaning) δεν χρησιμοποιείται νερό, αλλά οργανικός διαλύτης, που συνδυάζεται με κατάλληλα ανιοντικά ή κατιοντικά ή και μη ιοντικά μέσα απορρυπανσης για να απομακρύνει κηλίδες και ρύπους από είδη ιματισμού. Η διαδικασία του ξηρού καθαρισμού πραγματοποιείται σε ειδικά κλειστά πλυντήρια (μηχανές ξηρού καθαρισμού, dry cleaning machines), όπου ο διαλύτης καθαρίζεται συνεχώς διερχόμενος μέσω φίλτρων διατομικής γης και άλλων προσροφητικών υλικών και επαναχρησιμοποιείται σε διάταξη κλειστής κυκλοφορίας. Οι πρώτοι διαλύτες που χρησιμοποιήθηκαν ήταν κλάσματα υδρογονάνθρακων, σχετικά υψηλού σ.ζ., ώστε να περιορισθεί ο κίνδυνος αναφλέξεων. Στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκαν διάφοροι άφλεκτοι ή σχετικά άφλεκτοι διαλύτες, όπως ο τετραχλωράνθρακας, CCl4 και κυρίως το υπερχλωροαιθυλένιο, CCl2=CCl2 (perchloroethylene, "perc"). Το perc καθιερώθηκε ως ο πιο αποτελεσματικός διαλύτης ξηρού καθαρισμού και αποτελεί τον διαλύτη-"πρότυπο", ως προς τον οποίο συγκρίνεται η αποτελεσματικότητα κάθε νέου προτεινόμενου διαλύτη
